KİMSE GÖRMESEDE BÜYÜYEN BİR ÇİÇEĞİM BEN...

Bazı çiçekler dağ başında açar.

Ne sulayan olur, ne gören… ama yine de açar.

İşte ben, tam olarak öyle bir çiçeğim.

Bazen aynaya baktığımda tanıyamıyorum kendimi.
Yorgun gözlerimden mi, susmuş dudaklarımdan mı bilmiyorum ama…
içimde bir yer var ki, sessiz sedasız büyüyor.
Kimsenin alkışlamadığı, kimsenin takdir etmediği o köşede,
ben kendi kendime hayatta kalmayı öğreniyorum.

Hiçbir zaman öyle gürültülü yaşamadım hayatı.
Ama sessizliğim zayıflık değildi.
Ben büyürken çok az ses çıkardım, ama içimdeki kökler derinlere indi.
Çünkü insanlar duymadığında bile, hayat beni çağırmaya devam etti.

Ve ben her gün, biraz daha inandım:
Kimse görmese de ben buradayım.
Kimse anlamasa da ben yaşıyorum.
Ve kimse sulamasa da ben çiçek açıyorum.

Kendim için yaşamayı yeni yeni öğreniyorum.
Eskiden onay arardım.
“İyi misin?” diyen biri olmayınca kötü hissederdim.
Ama şimdi biliyorum,
Kimi çiçekler yalnızken daha güzel kokar.
Kimi ışıklar kimse yokken parlar.
Ve kimi insanlar… sadece kendini sevmeye başladığında iyileşir.

Ben de öyleyim.
Kırıldım, ama dağılmadım.
Suskun kaldım, ama içim konuştu.
Yalnız kaldım, ama ruhum hep yanımdaydı.

Biliyorum, ben bir gül gibi değilim belki.
Kimse gelip vitrinime bakmıyor.
Ama ben, toprağı çatlatan o ilk filiz gibiyim.
Kendi gücümle, kendi sabrımla, kendi derinliğimle büyüyorum.

Ve biliyor musun?

🌿 Her gün bir yaprak daha açıyorum içimde.
🌿 Her gün biraz daha kendim oluyorum.
🌿 Ve her gün... birileri anlamasa da, ben kendimi affediyorum.

Bu yazı belki bin kişiye ulaşmayacak.
Belki hiç yorum gelmeyecek.
Ama ben yazıyorum, çünkü yazmak büyümektir.

Çünkü her harf, bana ait ve bu çiçek kimse görmese de benim.

Kimse görmese de büyüyen bir çiçeğim. Ve bu benim en sessiz mucizem.