İçimdeki Yollar..

Her yol, insanın içinden geçer. Gördüğün dağlar, duyduğun rüzgâr, yürüdüğün taşlı yollar… Hepsi aslında ruhunun yansımalarıdır. Her kıvrım, kendi kalbinde sakladığın bir hikâyeyi gösterir. O yüzden bazen bilmediğin bir yola bile adım atarken tuhaf bir tanıdıklık hissedersin. Çünkü aslında yeni bir yere değil, kendine doğru gidiyorsundur. Yol uzadıkça, sessizlik sana konuşmaya başlar. Ağaçların arasından süzülen rüzgâr, "Bıraktığın yükleri geride bırak" der. Gökyüzü, bulutların arasından gülümseyerek "Kendini affet" diye fısıldar. Adımlarını attıkça anıların ağır çantasını toprağa bırakırsın. Çünkü bu yol, sadece varmak için değil, unuttuklarını hatırlamak, hatırladıklarını onarmak içindir. Bazen de yol, sadece toprağın üzerine basarak yürünen bir çizgi değildir. Asıl yolculuk, insanın kendi içine doğru başlar. Her adım, geçmişin yankılarına dokunur; her nefes, geleceğin sessizce çimlenen umut tohumlarını taşır. Yol seni bir yere götürmez aslında… Yol, seni yeniden sana getirir. Her köşe başında biraz daha kendin olursun. Bir çocuğun sessiz gülüşünü duyarsın içinden, yıllardır susan hayallerin utangaçça gözlerini açar. Belki bir zamanlar vazgeçtiğin düşlerin yeniden kanatlanır. Çünkü yol, sana şunu öğretir: "Kaybolmadın, sadece kendine dönmek için biraz uzaklaştın." Güneş, ağaçların arasından yüzüne vururken fark edersin; o ışık gökyüzünden değil, kendi içinden geliyor. Yıllarca aradığın umut, belki de senin kalbinde sessizce uyuyordu. Yol, sadece onu uyandırmak için var.Belki de hiç bitmeyen bir yol bu. Çünkü insanın iç yolculuğu bittiği an, yaşam da sessizce durur. Her adımda biraz daha öğrenirsin: Mutluluk bir varış noktası değil, yürürken taşıdığın o küçük, sıcacık duygudur.Ve yolun sonuna geldiğinde görürsün ki… Aslında hiç bir yere gitmemişsin. Hep kendi içine, kendi evine dönmüşsün.Bazen yol, başladığın yerde bitmez. Çünkü o yol, hiç bir zaman yalnızca ayaklarının bastığı toprak değildir. Asıl yürüyüş, ruhunun derinliklerinde başlar. Her adım, içindeki eski yaraları yoklar; her nefes, yeni bir başlangıcın habercisi olur. Ve sen fark etmeden, yolun seni değiştirmeye başlar. Bir zamanlar kaybettiğini sandığın umut, taşların arasından filizlenir. Karanlıkta bile bir ışık sızar içeri. Çünkü hayat, sana şunu fısıldar: "En uzun gece bile, sabaha yenik düşer." Belki çok yorgunsun, belki yolun ne kadar süreceğini bilmiyorsun. Ama attığın her adımda, toprağın sana söylediği bir şey var: “Buradasın ve hâlâ yürüyorsun. Demek ki hâlâ şansın var.” İşte tam da bu yüzden umut, bazen tek bir adımdır. Dev bir değişime değil, küçücük bir harekete sığar. Ve yeniden başlamanın ne demek olduğunu yol öğretiyor sana. Yeniden başlamak, her şeyi unutmak değil; taşıdığın yükleri hafifletip, kalbinde yeni bir yer açmak demek. Geçmişin ağırlığını bırakınca, geleceğe daha sağlam basarsın. Çünkü yol, sadece seni bir yere götürmez… Seni, kendinden yeni bir insan yapar. Güneş, dağların arkasından doğarken fark edersin: “Yol bitmiyor, ben değişiyorum.” Belki bu yüzden, hiç varış noktası yokmuş gibi hissettirir. Çünkü yolun amacı, sana varmayı değil, kendini sevmeyi, affetmeyi, yeniden umut etmeyi öğretmektir. Ve bir gün… Yorgun ayakların durduğunda, rüzgâr saçlarına dokunduğunda, derin bir nefes alıp geriye baktığında görürsün ki: Yolun her kıvrımı, senin kalbinin çizdiği bir haritaymış. Her taş, bir hatıranı taşıyormuş. Her ışık, içinden doğuyormuş. O zaman anlarsın: Asıl yol, kendine dönmekmiş. Asıl umut, sende saklıymış. Ve yeniden başlamak… belki de hep buradan geçiyormuş. Hani dedim ya yol, yalnızca ayaklarının bastığı toprak değildir. Ve her adım, eski yaralarını yoklar; her nefes, yeni bir başlangıcın habercisi olur. Ve sen fark etmeden, yol seni değiştirir. Bir zamanlar çocukken dut ağacının gölgesinde sallandığın günlerde sahilde kavanozuna midye kabukları doldurduğun yaz günlerinde , güneşi batırdığın her akşam üstlerinde kurduğun hayallerin sesi gelir uzaktan. fısıldar kulağına: “Hiç bir düş kaybolmaz, sadece zamanı bekler.”. Hayat bazen kuruduğunu sandığın toprak gibidir. Oysa ilk yağmurla birlikte yeniden filizlenir, düşlerin kök salmaya başlar. Yürüdüğün yol, sana bunu hatırlatır. Kaybolduğunu sandığın o saf umut, yolun kenarındaki küçücük bir çiçek gibi yeniden açar. Çünkü hayat sessizce durmadan şunu hep tekrar eder sana “En uzun gece bile, sabaha yenik düşer.” Yağmurların ıslattığı toprak kokusu, rüzgârın taşıdığı eski bir şarkı gibi gelir kulaklarına. O an anlarsın; bu yol sadece seni bir yere götürmüyor, aynı zamanda sana kendini geri getiriyor. Bir döngüdür yaşam; bitiş gibi görünen her şey, aslında yeni bir başlangıcın sessiz kapısıdır. Hayatın döngüsü tam da burada saklıdır. Tıpkı kuruduğunu sandığın toprağın ilk yağmurda yeniden canlanması gibi, insanın da umutları bazen uyur, bazen filizlenir. Bitiş sandığın her şey aslında yeni bir başlangıcın kapısıdır. Yol bunu öğretir: “Hiç bir şey sona ermez, sadece şekil değiştirir.” Belki çok yoruldun, belki nereye gittiğini bilmiyorsun. Ama içinde hâlâ o saf çocuk var. Elinde gökyüzüne bırakmak istediği balonlarla, rüzgârın peşinden koşmak isteyen çocuk. O, kalbinin en sessiz yerinden fısıldar: “Yürümeye devam et. Çünkü yolun sonunda seni, yeniden filizlenen düşlerin bekliyor.” Ve işte o an anlarsın; bu yol sadece seni bir yere götürmüyor. Bu yol, seni yeniden sana getiriyor. Çocuk kalbinin ışığını, yorgun ruhunun ellerine bırakıyor. Belki çok yorgunsun, belki yolun ne kadar süreceğini bilmiyorsun. Ama içinde hâlâ, balonlarını gökyüzüne bırakmak isteyen o çocuk var. Ve o çocuk, sana sadece şunu fısıldıyor: "Yürümeye devam et. Çünkü yolun sonunda, hayallerinin kapısı seni bekliyor." Ve bir gün… Yorgun adımların durduğunda, rüzgâr saçlarına dokunduğunda, derin bir nefes alıp geriye baktığında görürsün: Yolun her kıvrımı, senin kalbinin çizdiği bir haritaymış. Her ışık, aslında hep içinden doğuyormuş. O an anlarsın: Yaşamın döngüsü kırılmıyor. Sadece yeniden başlıyor. Ve düşlerin… Kaybolmadı. Şimdi yeniden filizleniyor.