KALBİM YORULSADA BIRAKMADI

-



Yoruldum.

Evet, bunu ilk kez bu kadar açık söylüyorum. Kalbim bazen öyle ağırlaştı ki, taşıyamam sandım. Öyle sessiz çığlıklar attı ki içimde… ben bile duyamadım. Ama ne oldu biliyor musun?

Gitmedi. Kaçmadı. Susmadı. Bırakmadı.

Her gün, bir şekilde yeniden atmaya devam etti. Kimse sarılmadığında, hiçbir ses “yanındayım” demediğinde bile benim kalbim beni bırakmadı. Bazen öyle anlar yaşadım ki, aynı gün içinde hem gülümsedim hem kırıldım. Birinin tek cümlesiyle dağılıp, bir müzikle yeniden toparlandım. O yüzden güçlü değilim aslında…Sadece kalbim inatçı. Belki ben çoktan vazgeçmiştim ama, o içimdeki küçücük inanç parçası hep hayatta kaldı. Ben o insanlardanım: "İyiyim" derken bile içi kanayanlardan. "Gülümse" denince, gülümseyip sonrasında sessizce ağlayanlardan. Ama işte tüm bu yorgunluğun içinde, tüm bu yalnızlıkların ortasında kalbim hâlâ orada. Ve hâlâ benim için atıyor. Şimdi dönüp geriye baktığımda… Yenilmedim. Sadece yoruldum ama durmadım.Çünkü içimde bir yer hep biliyordu: 

"Geçecek. Bir gün bitecek. Bir gün, güneş yeniden doğacak."  İşte o inancı, kalbim benden bile iyi korudu. Belki kimse görmedi benim bu mücadelemi. Belki hiç bir alkış gelmedi ama ben biliyorum.

Ben yaşadım. Ben savaştım. Ben bugüne kadar geldim.

Ve işte şimdi yine buradayım biraz yorgun ama hâlâ umutlu çünkü… Kalbim yoruldu ama beni bırakmadı ve bu, benim en büyük mucizem

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

YENİ BAŞLANGIÇLARA...

-
Resim
  “Her şey bir kelimeyle başlar… İçinde saklı bir duygunun cesaretle dışarı çıkmasıyla.” Bugün yeni bir yola çıktım. Belki kimseye değil, sadece kendime yazıyorum. Belki de bir yerlerde, kalbi benim gibi titreyen biri rastlar bu satırlara. Bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey şu: İçimde anlatmak isteyen bir kalem var. Susarak yorduğum ruhuma artık bir ses olmak istiyorum. Bu blog, bir manifestodan çok bir nefes. Zamanla kabuk bağlayan cümlelerimin, içime attığım soruların, küçük sevinçlerin ve büyük suskunlukların yeri. Kimi zaman bir iç döküş, kimi zaman hayatın kenarından yakalanan bir ilham. Bazen sadece sessizlik… çünkü bazen hiçbir şey dememek de anlatır her şeyi. Ben, "iyi olmaya çalışan" bir insanım. Yorulan ama vazgeçmeyen, düşen ama güzellikte ısrar eden… Belki sen de böylesindir. Ve eğer öyleysen, hoş geldin. Burada yalnız değilsin. Kalbimi, renkli bir kaleme emanet ettim artık. Ruhum yazsın… kelimeler yolunu bulur nasıl olsa.
Devamı

KİMSE GÖRMESEDE BÜYÜYEN BİR ÇİÇEĞİM BEN...

-
Resim
Bazı çiçekler dağ başında açar. Ne sulayan olur, ne gören… ama yine de açar. İşte ben, tam olarak öyle bir çiçeğim. Bazen aynaya baktığımda tanıyamıyorum kendimi. Yorgun gözlerimden mi, susmuş dudaklarımdan mı bilmiyorum ama… içimde bir yer var ki, sessiz sedasız büyüyor. Kimsenin alkışlamadığı, kimsenin takdir etmediği o köşede, ben kendi kendime hayatta kalmayı öğreniyorum. Hiçbir zaman öyle gürültülü yaşamadım hayatı. Ama sessizliğim zayıflık değildi. Ben büyürken çok az ses çıkardım, ama içimdeki kökler derinlere indi. Çünkü insanlar duymadığında bile, hayat beni çağırmaya devam etti. Ve ben her gün, biraz daha inandım: Kimse görmese de ben buradayım. Kimse anlamasa da ben yaşıyorum. Ve kimse sulamasa da ben çiçek açıyorum. Kendim için yaşamayı yeni yeni öğreniyorum. Eskiden onay arardım. “İyi misin?” diyen biri olmayınca kötü hissederdim. Ama şimdi biliyorum, Kimi çiçekler yalnızken daha güzel kokar. Kimi ışıklar kimse yokken parlar. Ve kimi insanlar… sadece ke...
Devamı

"Bir Gün Mutlaka”

-
Resim
Bazen düşünüyorum da, hayat hep aynı yerde kalmıyor. Zaman ilerliyor, mevsimler değişiyor, insan büyüyor… Bazen istemese de. Bazen yorgun düşse de. Ama her şey bir şekilde devam ediyor.  Bugün elimde olmayan şeyler yarın mümkün hale gelebiliyor. Şu an çok uzak görünen hayaller, bir sabah ansızın yakınlaşıveriyor. Ve insan o zaman anlıyor ki, umut dediğimiz şey sadece beklemek değil, aynı zamanda içten bir kabulleniş. “Henüz olmadı ama bir gün olabilir” diyebilmek mesela. İşte tam da bu cümle, hayata tutunmanın ta kendisi. Ben de öyle yapıyorum. Her sabah gözümü açtığımda, bir gün daha geçmişin zincirlerinden uzaklaştığımı biliyorum. Belki hala yolun başındayım. Belki hala çok şey eksik. Ama içimde tamamlanan bir şeyler de var artık. Eskiden hayal bile edemediğim şeylere bugün tebessümle bakabiliyorum. Bir ev düşün mesela… İçinde huzurun yankılandığı, perdelerinin hafif rüzgarla dans ettiği bir ev. Camlarından gün ışığı süzülüyor, duvarlarında sevdiğin tonlar var. Bahçesinde rengâ...
Devamı